ολοκότ(τ)ινος

ὁλοκότ(τ)ινος, ὁ (Α)

είδος νομίσματος, πιθ. το δηνάριο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Συνθ. λ. με α' συνθετικό το ὅλος. Το β' συνθετικό προέρχεται από το λατ. (aurum) coctum «χρυσός ψημένος» < λατ. τ. coquo «ψήνω» (λατ. ct > tt)].